NEF’Î VE NEDÎM’İN ŞİİRLERİNDE ŞÛHLUK

Klasik Türk şiirinin en yaygın nazım şekli olan gazel, işlediği konular ve şairlerin bu konuları ele alış tarzı göz önünde bulundurularak başına “âşıkâne, rindâne, sûfîyâne, hakîmâne” gibi sıfatlar almıştır. Buna göre kadın aşkın güzelliklerinin, zarif çapkın bir tarzda anlatıldığı gazeller “şûhâne gazel” adıyla anılmakta olup tarzın önemli temsilcisi olarak ise Nedim (1681-1730) kabul edilmektedir. tarihî seyri içerisinde vücuda getirilmiş divanlar incelendiğinde Nedim’den önce Bâkî (1526-1600), Şeyhülislâm Yahyâ (1561-1644) Nef’î (1572? -1635) başka de şûhâne beyitler söylediğini görmek mümkündür. Fakat Dîvân’ında doğrudan ismini zikrederek Sultan Osman’a sunduğu kasidenin beytinde, cihana “şuh tarzı” öğretmiş olmakla övünen Nef’î’deki şuhluk, mühim edilen Nedim’e farklılık arz etmektedir. Bu çalışmada, Nedîm’in şiirlerinden hareketle şûhluğun söz konusu iki şair tarafından nasıl algılandığı işlendiği mukayese edilerek değerlendirilmeye çalışılacaktır.